Zo voelt een marathon dus (2)

Pffff, de hele week had ik geen puf in de marathon. Spieren stijfjes, pijntje, twijfel over de schoenen. Het gevoel begint zaterdag als we, M. en ik, naar Rotterdam vertrekken en komt helemaal goed als we de supporters treffen voor het beursgebouw.

Maar ja, dan moet je hem ook nog lopen. Als ik de startstreep passeer schiet het door mijn hoofd, meer dan 42km, een takke-eind. Maar dan staan de supporters langs de kant en loop ik fluitend naar het Feijenoordstadion. De benen zijn goed, ik moet regelmatig afremmen omdat ik boven de 12 per uur schiet en een enkele keer zelfs dertien. Naar de tien km is ook een makkie. Op 15 km staan de supporters weer en het voelt echt goed.

Daarna komt de saaie lus in Rotterdam zuid. Een beetje bomen, een beetje grasveld, geen publiek en een langsrazende snelweg. Ik weet dat de halve nadert. Daar begin ik de benen even te voelen. Is er een stukje vals plat? Het weer is prima, lekker warm als de zon doorpiept, heerlijk koel overwegend de rest van de wedstrijd.

Op 23 km zie ik twee kleine Hong Kong chinese loopsters. Ik loop daar mee op, even de krachten sparen, denk ik. Maar mijn paslengte is te groot. Snel laat ik ze achter me. Dan is het op weg naar de brug waar de supporters weer staan. Het is een feestje met overal muziek, geweldig weer en de brug komt sneller dichterbij dan ik me van de vorige keer herinner.

Top die support, dat geeft kracht. Ik loop nog steeds fors onder de 3:45, stiekem een doel. Het begin is sterk en de kracht is er. Dan de brug op (leve de hellingtrainingen in Arnhem) en de brug af (snelste kilometer van de marathon), door het tunneltje weer omhoog (effe doorzetten P.). Het stuk tussen de pakweg 27 en 30 vond ik vorig jaar moeilijk. Ik zag het bord 40km maar dat is voor de terugkeerlopers, vond ik toen demotiverend. Dit jaar had ik me er de hele week een aantal keren op gefocussed. Bochtje naar links, bochtje naaar rechts, bochtje naar links en dan naar de dertig.

Komt het Kralingse bos. Dat is één lus schuin omhoog naar het noorden, dan rechtsaf en via een rare kronkel (snelweg onderdoor, dwaze wijk, snelweg onderdoor terug) naar de 37 km. In dit stuk krijg ik het moeilijk. Ik zie een bordje refreshment, verwacht een spons maar krijg een gelletje Aquarius. Ik heb dan al drie gelletjes op, een aspirine en een magnesium buisje. Eén gelletje is reserve en zal ik laten alsnog nemen.. Ik pak de Aquarius maar mee. Mijn maag is sterk.

Tussen kilometer 35 en 38 pak ik het tempo weer op. Daar staan mijn supporters. Daar wil ik niet langswandelen of strompelen! Bovendien heb ik M. toegezegd te zwaaien en niet stuk te zitten. Eerst Marc en Nicole, erg goede vrienden en Marc de man die mij en M. trouwde. Super dat ze er zijn. Dan de cikoclub met Herma, Jan (2x), Cordien, Nicolien, M. en Jeanette. Dat geeft energie. Kort daarachter staat mijn nichtje Lisette met haar man.

Dan wordt het moeilijk, tussen de 38 en 40 is het zwaar. Dan geef ik me weer de schop onder de kont. Ik wil in de 3:40tigers lopen. Bovendien is het hotel langs de route (Blaak) en kan ik de afstand goed inschatten naar de finish. Ik versnel en draai rechtsom de Coolsingel op. Mijn supporters staan op de hoek. Op de Coolsingel staat de tijd stil. Ik sprint maar dat ellendige finishdoek komt niet dichterbij. Ik dwing me ook om me heen te kijken. Van vorig jaar herinner ik me niets op de Coolsingel. Uiteindelijk finish ik in 3:49:18. Ben blij. Een biertje gaat er daarna strak in!  Ik zal hem nemen met Maarten (debuteert met een mooie 3:37 én kramp) en Vincent (4:34uur).