Inbegrepen in de heuveltraining van trainer G. (ook wel horror G. genoemd) is een korte sprint heuvel op, vijf keer achter elkaar, met als opdracht dit op pittige wijze uit te voeren. Als het 'startschot' klinkt, vliegt de testosteron door de frisse avondlucht. Ex-sprintster J. is al die testosteron de baas en is als eerste boven.
Gezien de omgeving waar we trainen - de parkeerplaats van Pro Persona, wat mij altijd aan vrouwen in de overgang doet denken - lijkt het mij niet meer dan terecht dat een vrouw 'wint'.
Mijn P. houdt van sprintjes en doet volop mee. In de achterhoede van het testosteron-peloton legt trainer G. me uit wat P. hiermee eigenlijk wil zeggen: hij wil me bang maken, angst aanjagen. Mocht het in een wedstrijd aankomen op een eindsprint tussen ons 2-en, dat ik nu alvast weet dat hij mij dan te snel af zal zijn. Gevalletje psychologische oorlogvoering, dus.
Ik op mijn beurt leg trainer G. rustig uit dat dit mij slechts een puur theoretische mogelijkheid lijkt. Mijn voorsprong op P. in de wedstrijden die we samen lopen is immers altijd zo groot, dat van een eindsprint never nooit niet sprake zal zijn. Daar kan geen herstelslof, geen biofreeze, geen roeitrainer P. bij helpen. Bang ..... dûh!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten