Orion-momentje

Op het fietspad na de Goffert-boerderij heeft de groep een Orion-momentje. Sinds ik achterin ben gaan hangen en op dit blog mijn relaas heb gedaan over de cursus astronomie van trail-adept E. is de nieuwsgierigheid gewekt. Snel hebben we hem te pakken. Dat wil zeggen drie sterren op rij. Thuis zie ik pas dat het zijn broekriem is (zie afbeelding).

De groep vanavond is een herstelgroep van de midwintermarathon aangevuld met iphone U. die een allergie schijnt te hebben voor de baan en dus de reguliere groep vijf laat voor wat-ie is. Dat is een niet ernstige aandoening dus veel woorden maken we er niet aan vuil. Ook B. loopt mee. B. struikelde ooit eens in een zaterdagochtendduurloop, viel voorover en nam mijn M. mee in zijn val. M. wreef nog dagen erna over haar schouder. Die bonkige B. dus.

We zien hem de laatste maanden pas weer een beetje serieus terugkomen. Hij heeft in de 2,5 half jaar nadat hij begon alles gelopen, zo vertelt hij me, inclusief de marathon. En dat ook nog in behoorlijke tijden. Hij zegt het met iets van spijt in zijn stem. Daarna is hij namelijk aan het sukkelen geslagen en vorig jaar werd hij een heel jaar geplaagd door blessures.

Te veel, te snel, dat verhaal hoor je vaker. Gelukkig ben ik inherent lui, dat helpt. Aan de andere kant, nu het lekker loopt, zoek ik wel mijn grenzen. Botweg gezegd, als groep vijf een apenrots is, dan ben ik hem nog steeds aan het beklimmen. De plek van het alfa-mannetje zit er voor mij niet in (wie zou dat zijn?), maar tot welke hoogte reik ik?

Met het verhaal van B. in mijn achterhoofd besluit ik om dit jaar rustig naar boven te klimmen. Ik heb de tijd.

Voor de datafreaks: Batterijspanning te laag, na zes kilometer gaf de Garmin de geest, zie op het kaartje de onwaarschijnlijke rechte lijn die ik daarna gelopen zou hebben naar Ciko. Niet dus.Ook de grafiek eindigt daardoor natuurlijk enorm tegendraads.