Heuvelop hobbelen

hoogtekaartje, links Emma Pyramide

Afspraak is afspraak. Ik houd me gedeisd tijdens de training en hobbel achteraan. Dat levert een geheel nieuwe blik op het hardlopen op. Trail-adept E. leert me waar Orion staat (cursus astronomie), loopster U. verklaart mij nogmaals haar liefde voor de i-phone (cursus technologie) en trainer M. doceert over nachtblindheid (cursus optometrie). Ik ben er maar druk mee.

Als trainer M. even niet reageert roept iemand dat hij waarschijnlijk ook nachtdoof is, maar dat is een wetenschap waar nog geen woord voor is. En zou hij overdag wel goed luisteren horen?

Hoe dan ook, ik hobbel dus achteraan op weg naar de Emma Pyramide en terug, een behoorlijk kunstmatige puist uit 1891. Grappig wordt het als ik het hoogtekaartje bestudeer. De Emma Pyramide is helemaal niet hoog, in ieder geval niet hoger dan Valkenhuizen. Het is simpelweg dat we eerst diep dalen waardoor de beklimming nog ergens op lijkt. Nooit bij stilgestaan. Stilstaan past ook niet bij hardlopen.

Ik heb me hier wel eens naar boven gevochten met bijtende kuiten en een (te) hoge hartslag. In de beklimming zat ik toen (20 oktober 2009) gemiddeld op hartslag 181. Nu zit ik in de beklimming toch wel zo'n 15 slagen hieronder. Dat is spectaculair. Vind ik.

En ik moet eerlijk bekennen, dat achteraan hobbelen bevalt wel. Je leert nog eens wat.........

Voor de datafreaks: 255 klimmetertjes, gemiddeld 10,4 km/per uur