Majoor Kees

'Voor de mensen die willen.......' en dan volgt er een afspraak die onze Ierse trainer G. met ons maakt. Is hij in een goede bui dan kunnen de 'mensen die willen' vooruitlopen op de groep tot de volgende kruising, stoplicht, rotonde, viaduct, dan keren en de rest in hetzelfde tempo terug ophalen.

Heeft hij ruzie gehad met zijn vrouw, zijn grote teen gestoten, de pest in of de boodschappen moeten doen, dan mogen de 'mensen die willen' naar achteren rennen tot de laatste gelopen kruising, stoplicht, rotonde, viaduct, dan voetstoots keren om de groep weer bij te halen. Die tweede variant is een stuk moeilijker.

Dat zinnetje 'Luisteren! Voor de mensen die willen......' wordt ons steevast op een Majoor Kees-achtige wijze voorgedragen. Je raakt er aan gewend.

Tot gisteravond. Toen ging me een lichtje op. Er zit namelijk een semantische dubbele bodem in. Ik behoorde namelijk altijd al tot de 'mensen die willen'. Waarom liep ik dan praktisch nooit vooruit of achteruit al naar gelang het humeur van de trainer? Simpel, ik 'wilde' wel, maar 'kon' het niet.

Conditioneel niet op niveau, mentaal te zwak, geen macht, ik moest een appeltaart bakken, het regende op zaterdagochtend, een aankomend pijntje, noem maar op....

Gisteren tijdens het rondje Oosterbeek de 'donkere variant' vielen 'willen' en 'kunnen'echter naadloos samen. Ik stormde vooruit richting de rotonde bij de Chinees op de Schelmseweg. Moeiteloos. Ik 'wilde' en ik 'kon', dat wil zeggen die eerste honderden meters. Dat laatste stuk was zwaar, potverdorie, knalvergeten dat die rotrotonde een heel eind verderop lag dan waar ik hem had ingeschat. Het 'kunnen' had ik toen al achter me gelaten, 'op het 'willen' bleef ik in arren moede de groep vooruit.

Voor de datafreaks: 14,27 km in 10,3 km per uur