Na haar dwaaltocht van afgelopen donderdag mag M. alleen nog onder begeleiding het bos in. Even later blijkt waarom. 'Ik weet wel waar ik ben, maar ik weet het pad niet' en even later 'dan was ik doorgelopen tot deze kruising en dan had ik gezegd, kijk ik heb hem'. Hem is dan het juiste pad. Het zijn onnavolgbare zinnen die zij uitspreekt om te verbloemen dat haar richtingsgevoel sinds haar tocht naar Rome nog steeds maar een kant op staat: naar het zuiden. En juist, dan verdwaal je.
Gelukkig blijf ik in de buurt. Na een pijnlijke massage van Job afgelopen donderdag blijkt het dieseltje weer stationair te kunnen draaien. Ik voel mijn benen niet en dat is goed. Na vijf kilometer vinden we het genoeg.
Thuis op de oprit zegt M. dat ze een appeltaart met rijst gaat maken, straks. In ons wekelijkse fruitpakket blijkt een overdaad aan appelen te zitten. Ik laat haar begaan. Er is geen enkel risico. Ze is een echte vrouw en raakt in de keuken niet snel de weg kwijt........
Posted with Blogsy
Geen opmerkingen:
Een reactie posten