Sterven in de eindtijd

Per vijf kilometer moet je na een marathon een week rust nemen. Dat zegt prof. J. tegen mij. Niet dat hij daar voor gestudeerd heeft, maar ik begin hem wel te geloven. Gister lopen we een duurloopje van 12,4 km. En de macht komt terug in de vermoeide benen. Ik kan het niet anders omschrijven.

De laatste weken liep ik voor mijn gevoel niet top. Niet zo top in ieder geval als kort voor de marathon. Pijntje in de enkel, kuit op slot, moeheid in de benen. De machine was niet fijn afgesteld. Volgens Prof J. moet exact 8 weken na de marathon dus een kantelmoment komen.

Zal het zaterdag zijn tijdens de halve van Zwolle?

Ik weet het niet. Eerlijk gezegd loop ik liever een marathon zoals in Rotterdam dan een halve. Op een halve moet je voortdurend een beetje sterven en rond de 18e zeg 19e km keihard doodgaan om vervolgens in een staat van ontbinding te eindigen. Dat is de Jan-aanpak: stijf rochelend tegen het hek bijkomen met een mooie eindtijd op zak. Sterven en eindtijd, ben ik de enige die daar ook poëzie in proeft.......

Ik verheug me wel op Zwolle. Daar zijn meerdere redenen voor. Zo is er een fikse ciko-delegatie met mijn M. natuurlijk ook. Het parcours is een paar (of drie?) rondjes door de binnenstad. Dat geeft sfeer, maar bovendien zal ik daardoor ook door de echte toppers gelapt worden. Een belevenis! Ben benieuwd hoe dat is als iemand boven de 20 km per uur langssnelt. En dan zijn er nog de talloze muziekbandjes. Het wordt dus één groot feest.

Tijdens dat feest zal ik dus ergens moeten sterven. Stel je voor, doodgaan in de eindtijd in de binnenstad van Zwolle. Daar wil je toch niet dood gevonden worden. Figuurlijk dan.

Het wordt dus lekker genieten en ontspannen lopen.