Hard werken

Als ik een foto wil maken van  Ultra R. en M. midden op de vergrasde hei, zie ik ze ook. Een prachtig edelhert met een stuk of acht vrouwtjes. Ze draven weg richting horizon. De Nederlandse savanne bestaat! Natuurlijk probeer ik ze te filmen, maar ja met een fotocameraatje is dat onbegonnen werk.

De ochtend begint als een zwaan-kleef-aan. M. en ondergetekende treffen bij Ciko geen enkele medeloper aan. Coach J. herstelt, trainer W. en amazone C. lopen de halve in Doetinchem de volgende dag, Pl*s-B. is in geen velden of wegen te zien en bonkige B. komt ook al niet opdagen.

We gaan met zijn tweeën op pad. Spreken stiekem af om er een korter rondje van te maken. Nks daarvan. Eenmaal op weg zien we een kleine rode stip dichterbij komen. Het is Ultra R., zoals gewoonlijk weer te laat en nu op weg naar ons twee. In het bos pikken we kort coach J. op maar die is aan het herstellen en verlaat ons weer na een stief kwartiertje met de belofte de volgende week weer aan te sluiten..

Blijf ik over met M. en Ultra R. Dat zijn twee beste lopers. En erger nog, geen van beiden hebben het rondje Oosterbeek in de benen van donderdagavond. Ik moet dan ook behoorlijk aan de bak. De benen laten zich voelen. Het is bijna 24 km lang hard werken. M. benadrukt dat ik mijn ademhaling moet reguleren. Ze heeft gelijk, die zit nog veel te hoog. Dat is duidelijk een aandachtspunt in de aanloop naar de 7heuvelen.

Zondag besluiten we als toetje deze week nog eens een kleine vijftien-twintig kilometer te gaan wandelen. Van Dieren naar Velp. Tja, dan kom je op een behoorlijke weekkilometrage. Ik kom tot 65-70. Een Ultra-loper vindt dat niks, maar ik vind het meer dan genoeg.