De rem op de prestatie

Het is mijn avond. Trainer M. heeft een prima fartlek-training uitgezet, of ter plekke bedacht, daar ligt het aan. Vooraf informeer ik bij trainer W. Moet je in de verzuring durven lopen tijdens zo'n fartlek? Hij zegt van niet, je mag er wel af en toe tegenaan tikken. Het wordt mijn stelregel voor de avond.

Verzuring zal ik dan ook niet voelen, en dat is prettig. Ik besluit wel te schakelen tussen de spel-elementen. Twee keer ga ik vol los, de andere keer doe ik stevig mee, geen enkele keer probeer ik me er met een Jantje van Leiden vanaf te maken.

In de bocht na de niet-brandende lantaarn gooi ik de turbo erop. Snelheid ligt me en dat voelt lekker. Als ultra-beginner heeft trainer M. ooit eens geprobeerd me ervanaf te lopen. Dat heeft hem echt moeite gekost, hij heeft het er nog wel eens over. Ik denk ook aan de woorden van mijn M.: 'je moet op snelheid trainen en niet op duur, die duur heb je.'

Ik noteer een topsnelheid van 23,8 km/per uur. Moet ik mijn Garmin daarin vertrouwen? Het is wel heel snel. Dat houd ik een meter of dertig vol. Later in Rozendaal ga ik met de middengroep mee naar boven. We lopen in halve marathon-tempo. Had je gedroomd. Niks geen halve marathon, veel sneller. Toch voel ik de kuiten niet, daar ligt nu macht, wel gaan de hartslag en ademhaling omhoog. Daar ligt op dit moment de rem op de prestatie.