Bikkels en bikstels

De piekjes zijn wachtmomenten

Met zijn dertienen zijn wij vandaag. De teleurstelling over de afgelaste Montferlandrun is snel opzijgezet. Wij gaan een alternatief lopen, twee uurtjes met vertrek om 11:00 uur. Mental coach J. schrijft op zijn blog over bikkels, precies het woord dat ik ook in gedachten had, en bikstels natuurlijk voor de dames. M. suggereert bikkelientjes, soit. Mooie collage overigens.

Eerst een beetje natuurkunde. Water kent drie stadia: vast, vloeibaar en gas. Bij de overgang van vast naar vloeibaar is het precies nul graden. IJswater noemen we dat. Nooit geweten dat je daar twee uur lang doorheen kunt banjeren en toch met tien hele tenen, thuis kunt komen. Voor M. zijn dat er overigens negen omdat ze op jonge leeftijd een teen heeft verloren tijdens een heftig fietsongelukje. Met regelmaat spreekt ze nog over dat trauma. Haar moeder trouwens ook. Een groot litteken in een verder volledig harmonieuze opvoeding. Maar perfect is mijn vrouw dus niet.

En ach, het ging eigenlijk best wel goed vandaag. Ik had inderdaad mijn vorm. De pieken op het plaatje hiernaast zijn rustpunten waar we (en ik) hebben gewacht tot de achterhoede weer aansluiting vond. Niet onprettig overigens, kun je ook nog eens rondkijken. Mooi, die witte wereld.

De beloofde chocolademelk zat er niet in. De kantine zat dicht........
Voor de datafreaks: negentien kilometer met een gemiddelde van 9,5 kilometer per uur. 9,5 kilometer per uur! Jazeker, overal lag sneeuw en ijswater, we ploeterden heroïsch voort.