Gisteren een heuveltraining. Ik noem het zelf een mentale weerbaar- heidstraining. Die heuveltjes in Rozendaal zijn behoorlijk pittig. Zeker dat eind omhoog richting rotonde. Mooie oefening dus in mentale kracht vooral ook omdat trainer H. stelt dat we de heuveltjes vooral 'pittig' moeten nemen. M. stelt vaak dat ik de training als een wedstrijd zie, en dat vooral moet laten. Ik luister naar M. Ze is per slot van rekening ook een soort van mental coach. Pittig en geen wedstrijd, knoop ik me in mijn oren en besluit me bij de langzaamste groep aan te sluiten. Vergis je echter niet in het tempo. We deden zeker ons best. En zie hier, ik loop zonder centje pijn een aantal keren die rotklim omhoog. Ben ik mentaal gegroeid? Welnee, mijn hoofd zit vol sores van het werk en prompt vergeet ik de benen. Is dat dan de manier om 1 uur45 te lopen?Sores om me heen creeren zodat ik de benen vergeet? Dat kan en wil ik M. en mijn omgeving niet aandoen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten